Τρίτη 30 Νοεμβρίου 2010

...Στο μάζεμα, στ' αρμάθιασμα, στο γύρισμα στη λιάστρα




.....Στις διακοπές του Πάσχα περίπου, ξεκινούσε το φύτευμα του καπνού. 
Κάθε πρωί όλη η οικογένεια ήταν στο πόδι. Και εμείς τα παιδιά από κοντά. Τα πιο μεγάλα βοηθούσαν στο βγάλσιμο του φυντανιού από τις βραγιές, τα κρύα πρωινά.
Ύστερα αφού γεμίζαμε τα κασόνια ή τις καλάθες με το φυντάνι, παίρναμε μαζί μας τα απαραίτητα και κινούσαμε όλοι μαζί για το χωράφι. 
Σαν φτάναμε εκεί αφήναμε στον ίσκιο τα πράγματα μας και αρχίζαμε την δουλειά. 
Οι άντρες έσκαβαν τα αυλάκια ενώ εμείς τα παιδιά με τις γυναίκες φυτεύαμε με το ξύλινο σουφλί, σκυμμένοι ολημερίς στ’ αυλάκι και κάποιοι πότιζαν με το ποτιστήρι, ρίζα-ρίζα τα φυτά για να πιάσουν. Τα πιο μικρά παιδιά κουβαλούσαν με προσοχή χεριές-χεριές φυντάνι στα «πιάτα» των φυτευτάδων για να μην καθυστερήσουν εκείνοι. Άλλοτε πάλι έφερναν με τα τσίγκινα κύπελλα νερό στους καπνοφύτες....



...Αχ! Αυτό το πατόφυλλο!


Πόσο σκύψιμο , πόσο γδάρσιμο απ’ το χώμα!

Κι ύστερα το δεύτερο, το τρίτο, το τέταρτο χέρι. Είχε μια 
έντονη μυρωδιά το πρωί με τη δροσιά αυτό το πικρό λουλούδι του καπνού, που έφερνε ναυτία σε εμάς τα παιδιά.

Μαζεύαμε αγκαλιές και τις αφήναμε στα χεράμια, έτσι τις λέγανε τότε ή σε καλάθες με προσοχή όμως μη χτυπηθούν τα φύλλα. 
Εκεί στο μάζεμα τραγουδούσαμε κάπου – κάπου για να ξυπνήσουμε και να δουλεύουμε καλύτερα. 
Αφού τελειώναμε, φορτώναμε τα χεράμια στο ζώο και αργότερα στο τρακτέρ κι επιστρέφαμε στο σπίτι.
Πλέναμε τα χέρια μας με πράσινο σαπούνι για να βγει το χώμα και η κόλλα του καπνού, τρώγαμε κάτι πρόχειρο και στρωνόμασταν για αρμάθιασμα.  Με την ατσάλινη βελόνα φύλλο – φύλλο ως το βράδυ τραβούσε αυτή η διαδικασία, ως το βράδυ σχεδόν με κάποια διαλείμματα για φαγητό και για μια φέτα καρπούζι να δροσιστούμε....



...Και το βράδυ που μαζευόμασταν στο σπίτι, έφθαναν οι προβλέψεις των γονιών ότι φέτος θα τα οικονομήσουν, πήγε καλά ο καιρός, πέτυχε η σοδειά τους. Θα βγούν οι κόποι της φαμελιά τους, θα βάλουν και στη τράπεζα. 
Λίγο είναι αυτό; 
Και κάποτε οι υποσχέσεις: όταν ανοίξουν τα σχολεία θα αγοράσουμε παπούτσια, ρούχα τετράδια και εμείς τα κουρασμένα παιδιά χαιρόμασταν. 

Έτσι κύλαγε ο καιρός.
Τελείωνε ο καπνός. 
Λιάζονταν στα «κρεββάτια». 
Και εδώ πάλι εμείς τα παιδιά βοηθούσαμε στο βαντάκωμα και στο κρέμασμα στην αποθήκη....




 


Τα κείμενα είναι αποσπάσματα από εργασία των μαθητών του Λυκείου της Κατούνας 
"Καπνός, Πηγή πλούτου και πόνου για την Αιτωλ/νία"



"ΚΑΠΝΕΡΓΑΤΕΣ...ΟΙ ΚΥΝΗΓΟΙ ΤΟΥ ΟΝΕΙΡΟΥ"


του Αριστείδη Μπαρχαμπά







Το παρελθόν μιας καπνούπολης ανασταίνεται από την πληγωμένη μνήμη των ανώνυμων καπνεργατών, όπως τη βίωσαν από γενιά σε γενιά, γράφοντας οι ίδιοι τον επίλογο, μέσα στη μυρωδιά και την αποπνικτική ατμόσφαιρα των καπναποθηκών.
Και δεν είναι μόνο το πικρό ψωμί και το χτικιό, οι εφιάλτες τους. 
Είναι και η οργή για κάθε μορφής εξουσία που έστηνε τα δόκανα για να συντρίψει τους αγώνες τους. Εκμετάλλευση, απολύσεις, διώξεις, και η "ρετσινιά" του κομμουνιστή ή του "κομμουνίζοντος" για όποιους τόλμησαν να διεκδικήσουν μιαν ελάχιστη αύξηση στο φτηνό μεροκάματο.
Δεν αρκούν μόνο οι σελίδες της επίσημης ιστορίας να καλύψουν την καπνούπολη του Αγρινίου και τις υπόλοιπες καπνουπόλεις της Ελλάδας (Κομοτηνή, Ξάνθη, Δράμα, Καβάλα, Βόλο).
Χρειάζονται να βγουν στην επιφάνεια και άλλες καταγραφές: Ο τύπος, τα φυλλάδια των Εργατικών Κέντρων, οι φωτογραφίες, τα κτίρια των καπναποθηκών και κυρίως οι γραπτές και προφορικές μαρτυρίες των ίδιων των ιστορικών υποκειμένων (καπνεργατών και καπνεργαρτιών).
Στην προκείμενη περίπτωση, ο Αριστείδης Μπαρχαμπάς, σηκώνει ένα τεράστιο βάρος μνήμης και μαζί με τον στοιβαδόρο του εξωφύλλου, καταξιώνουν τους κυνηγούς του ονείρου.
Χρυσούλα Σπυρέλη 


Συνοδευτικό του βιβλίου 

Ένα μουσικό CD με δεκατέσσερα τραγούδια με συμβολικό τίτλο και στίχο "Αφιερωμένο στους καπνεργάτες" αρχικά συνοδευτικό του βιβλίου "ΚΑΠΝΕΡΓΑΤΕΣ -Οι κυνηγοί του ονείρου" του Αριστείδη Μπαρχαμπά και σήμερα αυτόνομο έργο. 
Η μουσική είναι του Κώστα Γκίκα, η ερμηνεία έγινε απο την Διόνη και οι στίχοι γράφτηκαν απο τον Αριστείδη Μπαρχαμπά.
 
Παραθέτουμε το εισαγωγικό σημείωμα του συγγραφέα Στέφανου Σαλάπα.
 
Κι όπως το φύτρο αγκομαχάει να σπάσει το σπόρο, να γίνει φύλλο κι ανθός, φυτό καπνός και μετά καπνός στον αέρα, παρόμοια παλεύει ο εργάτης της γης να χωρίσει, για να περάσει ανάμεσα τους, για να πιάσει το όνειρο.
Χυμοί, ιδρώτας και αίμα!
Κι ύστερα... ύστερα... ψηφία στην σειρά κι ένα βιβλίο στο τραπέζι "ΚΑΠΝΕΡΓΑΤΕΣ, Οι κυνηγοί του Ονείρου".

Κι ύστερα... τραγούδια με ρίζες ίδιες σαν εκείνες που έχουν τα γράμματα, βαλμένα στη σειρά σαν φυντάνια στη βραγιά. Κι εσείς σκυμμένοι με την ψυχή σας  και τα αφτιά σας τα τραγούδια, ζήστε το όνειρο μαζί με τους χαμένους κυνηγούς του ονείρου.


 Τα σκίτσα του εξωφύλλου του βιβλίου και η εικονογράφηση του ένθετου cd έγινε από τον Αγρινιώτη ζωγράφο-γλύπτη Αντώνη Ναστούλη.

Έτσι ταξίδευε ο καπνός....


....του Αγρινίου σ΄ όλον τον κόσμο.








Κυριακή 28 Νοεμβρίου 2010

"ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ".

...του Πάνου Βλασσόπουλου

ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΟΥ ΑΓΡΙΝΙΟΥ



H "Νέα Εποχή", η εβδομαδιαία  εφημερίδα που ίδρυσε το έτος 1935 στο Αγρίνιο ο Πάνος Ι. Βλασσόπουλος, κυκλοφορούσε σε έντυπη μορφή μέχρι το 1967. Λίγα χρόνια μετά την ίδρυσή της  κατά την περίοδο της γερμανοϊταλικής κατοχής μεσολάβησε μια διακοπή. Επανεκδόθηκε το 1951 και έκδοσή της συνεχίστηκε μέχρι το 1967. Τα τελευταία χρόνια διευθυντής ήταν ο Βασίλειος Π. Βλασσόπουλος. Από το 1998 μέχρι σήμερα εκδίδεται μόνο στο διαδίκτυο. 
Στην Νέα Εποχή συνεργάστηκαν κατά καιρούς ο Πέτρος Δήμας, ο Δημήτρης Γιάκος, ο Στέφανος Δεληκωστόπουλος, Ο Γιάννης Γαϊτάνης, ο Γρηγόρης Κωσταράς, ο Φώτης Στεργίου, ο Χρήστος Κορέλας, ο Τάκης Αντωνίου, η Ελένη Τσικριτέα - Χωρεάνθη, ο Μάρκος Γκιόλιας, ο Γρηγόρης Μπακόλας, ο Θανάσης Παπαθανασόπουλος, ο Χριστόφορος Γεροβασίλης, ο Γρηγόρης Σταυρόπουλος, ο Ανδρέας Κανής, ο Ευάγγελος Κρικοχωρίτης, ο Αιμίλιος Κουτσονίκας  και άλλοι.
Το αρχείο της Νέας Εποχής, όπως άλλωστε και πολλών άλλων τοπικών εφημερίδων, παλαιότερων (Αχελώος, Τριχωνίς, Φώς κλπ) και νεότερων (Δυτική Στερεά, Ελεύθερος, Μαχητής κλπ), αποτελεί πολύτιμη πηγή πληροφοριών για τα γεγονότα της τοπικής ιστορίας, της οποίας οι ίδιες οι εφημερίδες αποτελούν ένα κεφάλαιο, σε μια εποχή μάλιστα που ούτε τηλεόραση υπήρχε, ούτε οι αθηναϊκές εφημερίδες έφθαναν έγκαιρα στην περιοχή..


http://www.epoxi.gr/index08.htm


Δύο φύλλα της  έντυπης "Νέας Εποχής". 

Το πρώτο ανήκει στην πρώτη περίοδο της εκδόσεώς της προπολεμικά, της δεκαετίας του 1930. 
Το δεύτερο, της δεύτερης περιόδου, είναι της δεκαετίας του 1950







                                                                                             


ΑΞΙΖΕΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΝΑ ΕΠΙΣΚΕΦΤΕΙΤΕ ΤΗΝ ΣΕΛΙΔΑ ΤΗΣ "ΝΕΑΣ ΕΠΟΧΗΣ".


Άξια θαυμασμού !!!








"Το Βραχώρι"




του Κωστή Παλαμά












Πόσες μᾶς θρέψανε στιγμές, καὶ πῶς τὶς λησμονοῦμε!
Τοῦ Ζαλοκώστα τὸ τραγούδι ἀκόμα τὸ θυμοῦμαι,
ψάλτης του καθὼς τό ῾λεγα στῶν χρόνων μου τῶν νέων
τὸ λυρικό, τὸ ἀκράταγο μεθύσι:
«Τριίππουρος πασὰς κινεῖ ἀπὸ Βραχώρι πνέων
                                           ἄγρια μίση …».
Χαρά, τρισύλλαβο ὄνομα λαμπρόηχο, τὸ Βραχώρι!
κ᾿ ἐσὺ λαμπρή, τῆς Ρούμελης χαρά, δουλεύτρα κόρη,
κι᾿ ἂν ἄλλο πῆρες, ὄνομα θαμμένο στὰ βιβλία,
μ᾿ ἀρέσει τ᾿ ἀρματωλικὸ ὄνομά σου
μὲ τοῦτο, καὶ ὁλοζώντανη, τὴ βλέπει ἡ φαντασία
                                           τὴ ζωγραφιά σου.
Ηὗρα μές᾿ στὰ λαγκάδια σου παρθένα κατατόπια.
Καὶ ἀπὸ τοὺς βράχους τῆς Κλεισούρας, κάστρα σὰν κυκλώπεια
πέρασα στὰ νερόχαρα τοῦ Ἀλάμπεη τὰ γιοφύρια
παιδὶ γιὰ νὰ ῾ρθῶ ἀσήμαντο σ᾿ ἐσένα.
Κῆποι, νερά, σπίτια πουλιά, γαστροῦλες, παραθύρια
                                            σ᾿ Ἐσὲ ἦταν ἕνα.
Θυμοῦμαι: Κάποιας λίμνης σου φανταχτερῆς μία μέρα
θωριά, σὰ νὰ μὲ φτέρωσε σ᾿ ἄλλου πλανήτη ἀέρα,
καὶ τ᾿ Ἀσπροπόταμου ἄκουσα κι ἀπὸ μακριὰ τὸ ρέμα
νὰ μοῦ βουίζη, ὁρμὴ ἑνὸς πλάστη κόσμου.
Δειλός, ὀκνός, μὰ ὀρθώνονταν μὲ ξαναμμένο τὸ αἷμα
                                            τὰ νιάτα ἐμπρός μου.
Τῆς Μούσας ὑποτακτικός, δικούς μου ἀνοίγω δρόμους
καὶ δένω τὶς ἀγάπες μου στῆς ἁρμονίας τοὺς νόμους.
-Πρόκοβε, γῆ, πληθαίνοντας τὸ γνώριμο βοτάνι,
τὴν ὥρα, ἡδονικὰ σὰν τὸ ροφοῦμε,
μές᾿ στοὺς ἀχνούς του γαλανοὺς πιὸ γαληνὴ μᾶς κάνει
                                                       νὰ τὴ χαροῦμε.
Πρόκοβε, χώρα εὐλογητή, καθάρια, καρποφόρα.
Μέρες καὶ Μοῖρες τάχα ποιὲς μᾶς καρτεροῦνε, χώρα;
Καὶ ὁ καταλύτης πόλεμος κι᾿ ἡ πλουτοδότρα εἰρήνη
θυσίας βωμοί, πάντα νὰ ζεῖ ἡ Πατρίδα.
Γιὰ ὅσα περνοῦν ἢ μέλλονται βοηθὸς Θεὸς ἂς δίνῃ
                                                θύμηση, ἐλπίδα
.

Παρασκευή 26 Νοεμβρίου 2010

Ο δικός μας Παπαποστόλης



Γεννήθηκε τον Ιανουάριο του 1871 στο Αγρίνιο.
 Αφού τελείωσε τη στοιχειώδη εκπαίδευση στο Αγρίνιο, διορίστηκε γραμματοδιδάσκαλος στον Βλοχό Τριχωνίδας. Στη συνέχεια διορίστηκε υπογραμματέας τού Ειρηνοδικείου Αγρινίου.
Τον Ιούνιο του 1903 χειροτονήθηκε στην Αθήνα ιερέας, και τοποθετήθηκε σαν εφημέριος του Ιερού Ναού Αγίου Χριστόφορου Αγρινίου.
Το 1924 ο τότε Μητροπολίτης, αφού εκτίμησε τη δράση και τις αρετές του τον ανεκήρυξε Αρχιερατικό Επίτροπο Αγρινίου.
Η δράση του επεκτάθηκε σε όλους τους τομείς της ανθρώπινης ζωής.
Κατά τα χρόνια της κατοχής,επισκέπτεται φυλακισμένους, παρηγορεί και νοσηλεύει ασθενείς.

Στις δικές του  προσπάθειες ανήκει ο Ιερός Ναός τού Αγίου Χριστόφορου Αγρινίου, του οποίου οι εργασίες άρχισαν το 1920 και τελείωσαν το 1937. .
 Θα αποβιώσει στις 13 Αυγούστου τού 1960, αφήνοντας σαν κληροδότημα το φιλάνθρωπο έργο του και τη μοναδική του υλική περιουσία,  τον σταυρό και τα παπούτσια του.

Το παρακάτω κείμενο προέρχεται από την απομανητοφώνηση της παρέμβασης του πατρός ΙΕΡΟΘΕΟΥ, σε εκπομπή-αφιέρωμα του Ρ/Σ της Εκκλησίας της Ελλάδος, για τον αείμνηστο παπαποστόλη.

"Πολλά είναι τα στοιχεία που χαρακτήριζαν την προσωπικότητά του. Να αναφέρω μερικά από αυτά.

Έτσι ταξίδευε ο καπνός.....

   
....του Αγρινίου σ΄ όλον τον κόσμο.






Τρίτη 23 Νοεμβρίου 2010

ΤΟ ΑΓΡΙΝΙΟ ΚΑΠΟΤΕ......



«Το Αγρίνιο Κάποτε…»

Οδοιπορικό σε ένα Αγρίνιο που δεν υπάρχει πλέον.  
Με ιδιωτική πρωτοβουλία ο Αριστείδης Μπαρχαμπάς, Αγρινιώτης με έντονο ερευνητικό ενδιαφέρον για τη γενέτειρά του, δημιούργησε ένα πολυτελές ενθύμημα για την πόλη. Ένα λεύκωμα για όσους αγαπούν το Αγρίνιο ή θέλουν να το γνωρίσουν.
Η ανθρώπινη παρουσία και δράση στο Αγρίνιο έχει ιστορία πολλών αιώνων. Η πόλη των Αγραίων με τον Αγριώνιο Διόνυσο, η πόλη των βυζαντινών χρόνων με τον ναό της Αγίας Τριάδας στη Μαύρικα, το Βραχώρι της περιόδου της Τουρκοκρατίας και του Αγώνα για την Απελευθέρωση, το νεώτερο Αγρίνιο έχουν αφήσει τα ίχνη τους στη σημερινή πόλη, μάρτυρες μιας πορείας εκατοντάδων χρόνων.
Τεκμήρια των τελευταίων εκατόν πενήντα περίπου ετών συγκέντρωσε και επιμελέστατα τοποθέτησε στο πολυτελές λεύκωμα  που δημιούργησε ο Αριστείδης Μπαρχαμπάς. Με φωτογραφίες από ιδιωτικά αρχεία, αποσπάσματα από δημοσιεύματα εφημερίδων, χάρτες, σχόλια, ιστορικές πληροφορίες και περιγραφές, λογοτεχνικά κείμενα «ζωντανεύει» στο λεύκωμα ό,τι χάθηκε τις μεταπολεμικές δεκαετίες.
 Οι εκκλησίες, τα εκπαιδευτήρια, ο αθλητισμός, τα καπνά και η πόλη, σύλλογοι, ευεργέτες και δωρητές, ο τύπος και οι άνθρωποί του, πνευματικοί άνθρωποι και καλλιτέχνες, εικόνες της πόλης είναι μερικά από τα στοιχεία της ιστορίας και του πολιτισμού που παρουσιάζονται.
 Το παλιό φωτογραφικό υλικό και τα δημοσιεύματα των εφημερίδων επιτρέπουν στον αναγνώστη να παρατηρήσει την εικόνα και τη ζωή της πόλης. Οι φωτογραφίες «μιλούν» από μόνες τους και ο υπομνηματισμός τους παρέχει την κατάλληλη ποσότητα πληροφορίας.
Πολύ κατατοπιστικά είναι τα εισαγωγικά κείμενα που φωτίζουν την ιστορία της πόλης: του δρος Ιωάννη Νεραντζή για το αρχαίο Αγρίνιο, του Καθηγητή του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων κ. Αθανασίου Παλιούρα για το Βυζαντινό Αγρίνιο, του κ. Φώκου Αναγνωστόπουλου για το Βραχώρι στην περίοδο της Τουρκοκρατίας, του κ. Χρήστου Κατσιμπίνη για την κατοικία στο Αγρίνιο κατά τους νεώτερους χρόνους.
Τα κείμενα επίσης των κ.κ.Τάκη Αντωνίου, Δημήτρη Τσεκούρα, Στεφάνου Σαλάπα, Θ.Μ. Πολίτη βοηθούν τον αναγνώστη να «ταξιδέψει» στα περασμένα.
Ελαιογραφία του Νίκου Καλαντζή κοσμεί το εξώφυλλο, ενώ σχέδια του αρχιτέκτονα Χρήστου Κατσιμπίνη τα εσώφυλλα του βιβλίου.
Σήμερα, λίγα στοιχεία από εκείνη την εποχή επιβιώνουν. Ωστόσο, όπως αναφέρει στον επίλογό του ο δημιουργός του βιβλίου  «..Η νέα εποχή κατεδάφισε αλόγιστα το δημιουργικό παρελθόν, η μνημοσύνη όμως στέκεται ορθή...».
Το λεύκωμα για το Αγρίνιο είναι ταυτόχρονα ένα ερέθισμα μνήμης και νεύμα αποχαιρετισμού στη ζωή εκείνης της περιόδου. «Το Αγρίνιο Κάποτε...» καταφέρνει να μεταδώσει το άρωμα μιας εποχής, που μολονότι χάθηκε για πάντα σφραγίζει τη συλλογική μνήμη και λειτουργεί ως σύνδεσμος με το παρελθόν.

Δώρα Μονιούδη-Γαβαλά
Δρ αρχιτεκτονικής, Επίκουρος Καθηγήτρια Πανεπιστημίου Ιωαννίνων (Τμήμα Διαχείρισης Πολιτισμικού Περιβάλλοντος και Νέων Τεχνολογιών με έδρα το Αγρίνιο)




Το άρθρο είναι από τη εφημερίδα "ΑΝΑΓΓΕΛΙΑ" 


 

Οι νυν πολυσύχναστοι δρόμοι...


...του Αγρινίου, κάποτε.


Αρχές δεκαετίας '80

Η γωνία Σμύρνης και Ζέρβα


 

Δεκαετία '70
Το σπίτι που είναι τραβηγμένη η φώτο είναι το σημερινό "Κένζο". Απέναντι μπορείτε να αναγνωρίσετε το κτίσμα ( δίπλα από το "Αίθριο") όπου λειτουργεί σήμερα πρατήριο με τσιγάρα.

 

Η αυλή αυτή είναι τώρα η μπροστά πλευρά του σημερινού Κένζο . 
Στο τελευταίο σπίτι που διακρίνεται βρίσκεται τώρα η "Πάραλος" που έχει σταματήσει να λειτουργεί.


 
Εδώ σήμερα βρίσκεται η Όπερα! !




Αυτές είναι μερικές εικόνες για το πως ήταν κάποτε 
οι νυν πολυσύχναστοι δρόμοι του Αγρινίου. 
Το agrinionews ευχαριστεί θερμά την κα. Χριστίνα Σκαπετούλια 
για το υλικό που μας παραχώρησε.

Κυριακή 21 Νοεμβρίου 2010

Αγία Τριάδα


Η Αγία Τριάδα το 1930



Οδός Παπαστράτου

...και ο κινηματογράφος "ΟΛΥΜΠΙΟΝ", 
την δεκαετία του '70


Γάμος το 1944


1944


Γάμος στην περιοχή του Νοσοκομείου.
Στην φωτογραφία διακρίνεται ο Παπαποστόλης.




Την φωτογραφία μας την έστειλε η Ράνια Πολύζου.
Την ευχαριστώ θερμά.


Αγρίνιο: Δήμαρχοι και Δημαρχίες 1833 – 2007


Αγρίνιο: Δήμαρχοι και Δημαρχίες 1833 – 2007
των Μεταξούλας Μανικάρου και Χρυσούλας Σπυρέλη




Η ιστορία του Αγρινίου μέσα από τη ζωή και το έργο των Δημάρχων της...

Οι αλλαγές στον κοινωνικό, οικονομικό και πολιτιστικό ιστό της πόλης και τα σημαντικότερα πολιτικά γεγονότα μιας πορείας σχεδόν δύο αιώνων, έτσι όπως καταγράφονται μέσα από πλούσιο αρχειακό υλικό. 
Οι εκδόσεις "ΤΟ ΔΟΝΤΙ", σε συνεργασία με το Δήμο Αγρινίου, ξαναδιαβάζουν τα πεπραγμένα της τοπικής αυτοδιοίκησης στο Αγρίνιο, έναν από τους ιστορικότερους ελληνικούς Δήμους... 
Πρόκειται για μία άρτια αισθητικά έκδοση που αποτελεί ένα συνολικό αφιέρωμα στα 170 χρόνια από τότε που ανέλαβε καθήκοντα ο πρώτος Δήμαρχος Αγρινίου, μέσα από βιογραφικά, φωτογραφίες, ανέκδοτα στοιχεία για όσους κατείχαν το συγκεκριμένο αξίωμα, αλλά και σύνδεση των δημαρχιακών θητειών με τα σημαντικότερα γεγονότα της ιστορίας του Αγρινίου. 
Εκλογικά αποτελέσματα, στατιστικά στοιχεία, δημαρχιακές ιδιαιτερότητες και ιστορικές αναφορές με ξεχωριστή σημασία, εμπλουτίζουν το αποτέλεσμα της πολυετούς έρευνας που προηγήθηκε. 
Εκτός από το κείμενο των Μεταξούλας Μανικάρου και Χρυσούλας Σπυρέλη, στο βιβλίο περιλαμβάνονται επίσης πρόλογοι του Δημάρχου Αγρινίου Παύλου Μοσχολιού και του συλλέκτη Χ. Δημάδη, κείμενο της επ. καθηγήτριας του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων Δ. Μονιούδη – Γαβαλά και επίμετρο του Δ. Καφρίτσα. 


 Διαβάσαμε εκτός των άλλων οτι:


-Ο δήμαρχος Αγρινίου Κωνσταντίνος Τρυγώνης (1840-1846) ήταν παππούς του Ιωάννη Μεταξά από τη πλευρά της μητέρας του.
 
-Ο δήμαρχος Γρηγόρης Στάικος (1876-1879) έβαζε φόρο "επί των ωνίων" για να φτιάξει δημαρχείο(!).
 
-Επί Δημαρχίας Μιχαήλ Μπέλλου (1879-1885) αρχίζει να υπάρχει στοιχειώδης δημόσιος φωτισμός στη πόλη ( πεντάφωτη λυχνία με λάμπες πετρελαίου πάνω σε στύλο)
 
-Δεινά και φοβερά συνέβησαν επί Δημαρχίας Σπύρου Σπυρόπουλου-Καρακίτσου (1887-1890) καθώς από ευλογιά και ιλαρά πέθαιναν 25-30 άνθρωποι την ημέρα. 
Σε αυτά προστίθεται ο καταστροφικός σεισμός του 1889 που άφησε μόνο 20 σπίτια όρθια.
 
- Δύο Μαθητές δολοφόνησαν τον καθηγητή τους (!) Δημήτρη Αγγελίδη επειδή τους έπιασε να παίζουν χαρτιά και να καπνίζουν ( Δημαρχία Γ.Μπαιμπά, 1899-1907).
  Σχετική ανάρτηση με το συμβάν  

http://agriniomemories.blogspot.com/2010/12/1906.html


- Δεκέμβρης 1916: Γέμισε πέτρες η συμβολή Παπαστράτου & Μπότσαρη από τα αναθέματα των αντιβενιζελικών προς τον Ε΅. Βενιζέλο.
 
-1928: Ξεκινάνε οι ανασκαφές για το αρχαίο Αγρίνιο, το οποίο εντοπίσαν στη περιοχή της Νεάπολης ( Δημαρχία Ανδρέα Παναγοπούλου 1925-1934)
 
 - Επί Δημητρίου Βότση (1934-1942) ψήφισαν για πρώτη φορά γυναίκες στις δημοτικές εκλογές..αλλά όχι όλες! Μόνο οι εγγράμματες σύνολο..50.
 
-Ο πρώτος μεταπολεμικός Δήμαρχος Θανάσης Κακογιάννης εκδιώχθηκε με την βία των όπλων από το Δημαρχιακό Μέγαρο Αγρινίου στις 31 Μαρτίου 1945 .
 
- Δύο νοσοκομεία υπήρχαν επί δημαρχείας Σεβαστιανού Καρβούνη, (1946-1950)τα οποία μαλιστα δεν έφταναν και ζητούσε να γίνει ένα μεγάλο σύγχρονο.
 
-Επί Ηλία Σαγεώργη (1952-1959) τα Χαλκούνια περνούν από την παρανομία στη..νομιμότητα με απόφαση του δημοτικού συμβουλίου(!).
 
-Επί Γεωργίου Παπαιωάννου (1959-1964) ιδρύθηκε η Παπαστράτειος Δημοτική Βιβλιοθήκη Αγρινίου και λειτούργησε επί Τάσσου Παναγόπουλου (1964-1967), τον οποίο έδιωξε η δικτατορία του 1967.
 
- Επί Ματθαίου Βεργώνη (1967-1974) καλύφθηκαν οι χείμμαροι που "διέσχιζον την πόλιν του Αγρινίου"
 
- Ο Στέλιος Τσιτσιμελής (1975-1986) προπηλακίστηκε από αστυνομικούς, όταν πήγε να καταθέσει στεφάνι στο μνημείο πεσόντων εκ μέρους της οργάνωσης αγωνιστών της Εθνικής Αντίστασης.





ΡΙΖΑ ΑΓΡΙΝΙΩΤΩΝ


"ΡΙΖΑ": Του Συλλόγου των εν Αθήναις Αγρινιωτών







 Περισσότερες πληροφορίες σχετικά με τη «Ρίζα Αγρινιωτών» μπορείτε να βρείτε επικοινωνώντας με τους υπεύθυνους
κα. Μόλλη Βότση (210-8016123) και  κ. Ανδρέας Μπρέσιακας (6942910571).


Θανάσης Παλιούρας: Το αρχαίο Αγρίνιο έχει αδιατάρακτη ιστορία 4.000 ετών

 

Αγία Τριάδα του Μαύρικα

 

«Εγώ είμαι ευχαριστημένος με τα ταπεινά»
τάδε έφη Θανάσης Παλιούρας.
Σε καμιά περίπτωση δεν πρόκειται για ταπεινά ευρήματα όλα αυτά που από την αρχαιολογική του σκαπάνη ήρθαν στο φως. Σε έναν τόπο όπου οι ανασκαφές πηγαίνουν με βήματα χελώνας ο Θανάσης Παλιούρας δηλώνει αισιόδοξος και συνεχίζει απτόητος παρ´ όλες τις πόρτες που αντί να ανοίγουν για το νομό κλείνουν. 
Όταν τα χρήματα για το Πανεπιστημιακό τμήμα του πολιτισμού στο Αγρίνιο από το αρμόδιο Υπουργείο ανέρχονται σε εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ, εδώ φτάνουν ψίχουλα κάνουν τον Θανάση Παλιούρα να αγανακτεί αλλά δεν το βάζει κάτω. Ελπίζει ότι ο νέος Υπουργός Πολιτισμού δεν θα το παίξει «κινέζος» σχετικά με το Μουσείο. 
Κατά τα άλλα ο τουριστικός οδηγός που εξέδωσαν τα "ΝΕΑ" λέει ότι το Αγρίνιο είναι μια πόλη που δεν έχει τίποτα να δεις. 
Αυτοί που έγραψαν αυτά καλά θα ήταν την επόμενη φορά που θα επισκεφτούν το Αγρίνιο να επιδιώξουν μια συνάντηση με τον κ. Παλιούρα μήπως τελικά δουν εάν αυτά που έγραψαν στον οδηγό είναι αληθινά. 
Πάντως η Αγία Τριάδα στο Μαύρικα είναι το σημαντικότερο μνημείο της πόλης.