Σκέφτηκα να κάνω ένα αφιέρωμα στους χώρους που διασκεδάζαμε πριν χρόνια.
Όλοι μας σχεδόν έχουμε περάσει απ’ αυτά.
Είπα να αρχίσω με τo disco-club "ΥΠΟΓΕΙΟ".
Στις παλιές καπναποθήκες του Κόκκαλη, επί της Μπουκογιάννη, στην καρδιά του Αγρινίου ήταν το "ΥΠΟΓΕΙΟ".
Όλοι μας σχεδόν έχουμε περάσει απ’ αυτά.
Είπα να αρχίσω με τo disco-club "ΥΠΟΓΕΙΟ".
Στις παλιές καπναποθήκες του Κόκκαλη, επί της Μπουκογιάννη, στην καρδιά του Αγρινίου ήταν το "ΥΠΟΓΕΙΟ".
Άνοιξε τις πόρτες του το 1988 και άλλαξε τα μέχρι τότε δεδομένα της διασκέδασης στο Αγρίνιο.
Ζήτησα από τον φίλο-δημοσιογράφο Γιάννη Συμψηρή, να μου γράψει ένα κείμενο για το "ΥΠΟΓΕΙΟ" και αυτό που μου έγραψε «διέγραψε» μεμιάς την δική μου εισαγωγή στο θέμα….
Ο τίτλος δεν είναι παραπλανητικός, αντίθετα είναι ακριβέστατος. Ουσιαστικά το ξεκίνημα του περίφημου clubbing στο Αγρίνιο υπήρξε και το απόγειό του, πολύ απλά γιατί από κει και ύστερα όλα τα άλλα ήταν απομιμήσεις αλλά και γιατί η ιστορία αυτή έφθινε συνεχώς. Το αυθεντικό μπορεί να ξεπεραστεί μόνο όταν ανανεώνεται και αλλάζει με νέες παραστάσεις και με ξένο ή ανακυκλωμένο χρήμα. Από τα παραπάνω δυστυχώς το Αγρίνιο δεν μπόρεσε να διαθέσει τίποτε, όλα αυτά τα χρόνια. Άρα μοιραία και νομοτελειακά ότι ακολούθησε το Υπόγειο δεν είχε τη φρεσκάδα, δεν είχε το χαβαλέ του και δεν είχε την αφέλειά του και για να είμαστε ειλικρινείς δεν είχε και τη διάθεση όλων μας. Να βγούμε έξω κάθε μέρα(!), να πάμε στο σχολείο ή στις δουλειές μας κατευθείαν από ξενύχτι και ελαφρώς... «παλούκι», να ζήσουμε το όνειρο της νεότερης Ελλάδας...
Όταν η κάτοχος του μπλογκ μου ζήτησε ένα κείμενο για εκείνα τα χρόνια και για το πώς άνοιξε και έτρεξε ο μύθος του "Υπογείου", δεν μπορούσα να φανταστώ ότι αυτό θα γίνει τη μέρα που θα πεθάνει το lifestyle στην Ελλάδα. Τη μέρα δηλαδή που ο Κωστόπουλος θα βγάλει μια επιστολή όπου θα εξηγεί ότι όλη αυτή η διασκέδαση και τα πούρα και η Μύκονος και το «να περνάμε καλά» και η «αποενοχοποίηση» και το «καλύτερα πλούσιος και υγιής παρά φτωχός και άρρωστος», όλα αυτά γινόταν με δανεικά! Ο ίδιος αφού παρέδωσε τον εαυτό του βορά στους αναγνώστες του, εξηγώντας πως έγινε ο γκουρού της... γκλαμουριάς και άλλων τέτοιων σιχαμένων λέξεων από τα τέλη του 1980 ως τα τέλη του ’90 ( με όλη την αγγλικούρα, τη χλιδή της «καλής ζωής» κλπ, κλπ), τώρα ζητά να μην τον κρίνει το κοινό του σαν κάποιο μικρομεσαίο στέλεχος του ΠΑΣΟΚ που είχε τα κόζια, αλλά σαν κάποιο εργοδότη που έκανε πράξη το όνειρο των εργαζομένων του! Και τώρα τον τρώνε οι ίδιοι οι άνθρωποι που έτρεχαν σαν τρελοί να πάρουν το «Κλικ» και τα άλλα πονήματά του.
Ε, λοιπόν αυτή είναι ακριβώς η εποχή που έγινε το "Υπόγειο" και αυτά υπήρχαν στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα ακόμη και εδώ στο Αγρίνιο. Τα λέω για τους νεότερους γιατί οι παλιότεροι τα θυμούνται. Και για μένα, αν κάνω μια σούμα, δεν ήταν ειλικρινή χρόνια, αλλά μάλλον ψεύτικα και βουτηγμένα στο λεγόμενο «Ελληνικό όνειρο», που μας έφερε μέχρι εδώ. Γιατί για να είμαστε ειλικρινείς ήπιαμε παραπάνω από όσο έπρεπε και χαλαστήκαμε ίσως περισσότερο από όσο μας έπαιρνε.
Όμως, παρότι κάποιοι από μας ελάχιστη σχέση είχαμε με τη χορευτική σκηνή ή με το Pump up the Jam (η αφεντιά μου ροκ άκουγε και τότε και τώρα), αποφασίσαμε να βοηθήσουμε σαν ένας κύκλος 10 ή 20 ανθρώπων, κάτι καινούριο που δεν υπήρχε στο Αγρίνιο και το βλέπαμε παντού τριγύρω μας στις διακοπές ή στις βόλτες στην Αθήνα. Ένας φίλος του ενός ή του άλλου πήρε αρχικά θέση στις χιλιάδες κόκκινες καρέκλες που αποτελούσαν το μαγαζί την πρώτη του χρονιά ή στην εξέδρα που άλλαξε τα πάντα από τη δεύτερη χρονιά και μετά. Τότε υπήρχαν και φοιτητές της Οικονομικής Σχολής και μέχρι να φύγουν το πάρτυ δεν είχε τελειώσει από καμία άποψη. Οι ιδέες; Ατέλειωτες. Το κόψιμο του τεράστιου χώρου σε μικρό μπαράκι τις καθημερινές και σε κλαμπ τα Σάββατα, τα πάρτυ, οι dj από την Αθήνα...
Μετά η αφεντιά μου έχασε πολλά επεισόδια γιατί έφυγε για την ξενιτιά... Είχα όμως επαφή και μάθαινα και όποτε μπορούσα κατέβαινα να παρακολουθώ από κοντά τα καλά χρόνια, πλην της διετίας ΄92-’93 που με έφαγε η μαμά πατρίδα.
Το "Υπόγειο" υπήρξε κάτι πραγματικά μπροστά από την εποχή του και το να περιγράψω πως στήθηκε και ποιοι συμμετείχαν δε νομίζω ότι είμαι ο κατάλληλος. Απλά πρέπει όσοι τα ζήσαμε να κάνουμε μια αυτοκριτική και όσοι είναι πολύ νέοι να μην κρίνουν με τα σημερινά μέτρα γιατί πρόκειται για μια άλλη Ελλάδα, σε μια άλλη εποχή, όπου κανείς από τους σημερινούς πονηρούς που τα ξέρουν όλα δεν μίλαγε... Στο χώρο του "Υπογείου" δεν έπαιξαν μόνο...φλωριές για όσους δεν ξέρουν. Έπαιξαν και μπάντες και dj με ιδέες. Και αρκετό ροκ και τζαζ και άλλα πολλά. Έγιναν γιορτές και πάρτυ, με 3 χιλιάδες κόσμο μέσα και 1000 απέξω. Έπεσε ξύλο για να μπει κόσμος μέσα ή μάλλον γιατί δεν ταίριαζε για να μπει μέσα(ήταν οι εποχές της «πόρτας»). «Αποενοχοποιήθηκαν» πολλοί και πολλές. Και μετά απλά άλλαξαν οι εποχές και πήγαμε όλοι παρακάτω...
Ξέρω τουλάχιστον 20 χοντρά περιστατικά απόλυτου χαβαλέ μέσα στο "Υπόγειο" με τη συμμετοχή μου και άλλα τόσα που δεν ήμουν εκεί. Ξέρω 40 χοντρές μανούρες και άλλες τόσες με τα παιδιά που δούλεψαν εκεί σαν μπάρμαν ή σαν πόρτα ή σαν μετρ. Το ένα τρίτο από τους γνωστούς στη κοινωνία του Αγρινίου σήμερα, κάποια στιγμή, πέρασε από κει δουλεύοντας ή διασκεδάζοντας και μάλλον λίγο λέω. Κάποιοι άλλοι έχουν φύγει για το εξωτερικό, για την Αθήνα η άλλα μέρη της Ελλάδας και άλλοι για τις Αιωνίους Μονάς! Ξέρω άλλες τόσες Ιστορίες με το Γιάννη, τη Γίτσα ή τον Αντώνη που έστησαν το μαγαζί. Θέλω να ζητήσω συγγνώμη από τη Γίτσα που μου είπε να κάνω ένα κείμενο και έγραψα την αυτοβιογραφία μου. Το όφειλα όμως στον εαυτό μου αυτό, γιατί έχω ξεκάθαρη άποψη για τα χρόνια εκείνα.
Για μένα το Αγρίνιο χρειάστηκε ένα "Υπόγειο" και το έκανε σημείο αναφοράς, αλλά μετά λίγα πράγματα ακολούθησαν. Εκείνα τα χρόνια όμως μπορεί να ήταν πολύ διασκεδαστικά και να περάσαμε καλά, αλλά μάλλον μας ξεστράτισαν όλους. Και αυτό Γίτσα δεν μπορούσα-εγώ προσωπικά-να μην το πω.
Και μόνο όμως που μια εισαγωγή για το "Υπόγειο" έγινε αυτοβιογραφία και ιστορική αναδρομή μιας εποχής σας δίνει να καταλάβετε πόσο επηρρέασε αυτό το μαγαζί όχι μόνο τη λεγόμενη νύχτα του Αγρινίου αλλά και τις μέρες του...
Γιάννης Συμψηρής